Kratki periodi vježbe moge izrazito pomoći da se umanje posljedice koje stres ima na starenje ćelija, pokazalo je novo istraživanje.
Intenzivna fizička aktivnost čak i u trajanju od samo 14 minuta dnevno, tri puta sedmično, dovoljna je da se aktivira njeno zaštitno djelovanje, pokazali su rezultati studije koja je objavljena u časopisu PLoS ONE 26. maja na internetu.
Očita korist odražava se u uticaju vježbe na dužinu sićušnih dijelova DNK poznatih kao telomeri. Ovi telomeri funkcionišu poput molekularnih “pertli” koji drže sve na okupu, održavajući gene i hromozome stabilnim.
Naučnici smatraju da se telomeri vremenom skraćuju kao posljedica stresa, povećavajući rizik od srčanih oboljenja, dijabetesa, čak i smrti. Međutim, čini se da vježba može usporiti, ako ne i zaustaviti ovaj proces skraćivanja.
“Dužina telomera sve se više smatra biološkim markerom akumuliranog trošenja tokom života, integrisanih genetskih uticaja, životnog stila i stresa,” istakla je u izjavi za štampu koautorica studije Elissa Epel, vandredni profesor na univerzitetu University of California San Francisco(UCSF), Odsjek za psihijatriju. “Čini se da čak i srednja količina intenzivne vježbe osigurava kritičnu količinu zaštite za telomere.”
Epel i njene kolege analizirali su životne stilove 62 žene u postmenopauzi, te su od njih zatražili da zabilježe koliko intenzivne vježbe (vježba koja povećava otkucaje srca i uzrokuje znojenje) primjenjuju svakog dana u periodu od tri dana. Bilježena je također njihova percepcija stresa, te su naučnici uzeli uzorke krvi radi mjerenja dužine telomera.
Tim je otkrio da žene koje su bile pod visokim stepenom stresa, ali koje su bile “aktivne” nisu imale kraće telomere, dok su učesnice pod istim stepenom stresa, ali koje su označene kao “neaktivne” imale kraće telomere.
Gledajući u budućnost, autori studije rekli su da su potrebna dodatna istraživanja sa većim uzorkom učesnika koja bi potvrdila rezultate ove studije, te utvrdila preporuke koliko vježbe je neophodno da bi se ostvario efekat celularne zaštite.
IZVOR: PloS One, maj 2010., www.plosone.org